Waarom ben ik zo moe? – De echte oorzaak achter jouw vermoeidheid (en wat je eraan kunt doen)

Pffft, ken je dat gevoel? Dat je 's avonds op de bank ploft en er niet meer af komt?

Dat je scrollend door je avond gaat, wetende dat je eigenlijk de keuken nog moet afruimen en de was opvouwen? Of zelfs dat je had afgesproken met vriendinnen maar totaal de puf niet voelt? Of dat je je uurtje sporten wéér afzegt?

Eindeloos moe, ook als je prima geslapen hebt.

Nergens zin in, uitgeput...

Is het je werk?

Je gezin, de kinderen, het huishouden?

Vermoeidheid is een veelvoorkomende klacht. En toch voelt het vaak als een raadsel. Je leeft “gewoon je leven”, je slaapt redelijk, je eet zoals je altijd eet – en tóch ben je op. Alsof je systeem langzaam leegloopt.

Misschien ben je zelfs al bij de huisarts geweest, zijn je bloedwaarden getest en ben je voor de zoveelste keer naar huis gestuurd met de mededeling: 'het hoort bij de levensfase' of 'misschien is het stress, probeer maar wat meer te ontspannen'.

Toch hoeft dit niet zo te zijn.

Het hoort er niet bij en jij hoeft je er niet bij neer te leggen.

In dit artikel neem ik je mee in wat er écht aan de hand kan zijn. Waarom je moe bent, zelfs als je denkt dat je alles “goed doet”. Waarom je je leeg voelt, nergens zin in hebt, of van het minste al overweldigd raakt. En vooral: wat ademwerk, stressregulatie en bewustwording van je patronen hierin kunnen betekenen.

Goed geslapen en toch moe? Dan is er iets anders aan de hand

Als je goed geslapen hebt maar overdag alsnog moe bent, dan is er een grote kans dat er iets anders speelt dan alleen ‘slaapgebrek’. Vermoeidheid is niet altijd een kwestie van te weinig slapen. Het is vaak een kwestie van structurele overbelasting – fysiek, mentaal of emotioneel. En die overbelasting wordt zelden opgelost met alleen een nachtje bijslapen.

Je kunt moe zijn omdat je lichaam iets moet verwerken (zoals een virus, chronische ontsteking of hormonale disbalans), maar ook omdat je zenuwstelsel al maanden of zelfs jaren in de aan-stand staat. Chronische stress is één van de grootste veroorzakers van langdurige vermoeidheid. En het ingewikkelde is: vaak merk je het pas als het al veel te lang aan de gang is.

Vermoeidheid door stress – hoe werkt dat?

Stress is geen ‘slechte’ toestand. Je lichaam is erop gebouwd om tijdelijk in actie te komen bij gevaar of druk. Je hartslag stijgt, je adem versnelt, je spieren spannen zich aan. Dit is allemaal heel normaal – en tijdelijk. Tenminste, dat is hoe het bedoeld is.

Het probleem is alleen dat we tegenwoordig vaak de hele dag in de stress-stand staan. Continue komen er berichten binnen, e-mails, prikkels die jouw zenuwstelsel ziet al potentieel gevaar: als een trigger om in de actie stand te komen. Soms zo vaak en veel dat het niet meer lukt om tussendoor weer te ontspannen en tot rust te komen, want zit je net even, adem je uit en pling daar is weer een e-mail, een geluid, een bericht van instagram of iets anders dat je aandacht nodig heeft.

Met als gevolg dat je zenuwstelsel geactiveerd blijft en het steeds moeilijker wordt om écht te ontspannen. Je middellijn schuift als het ware op naar boven.

Met als gevolg dat dat je steeds moeilijker naar je buik kunt ademen omdat je middenrif vast komt te zitten en jij hierdoor 's avonds op de bank zit met een ademhaling die hoog in je borst zit, je hartslag versneld blijft en je 's nachts niet volledig uitrust.

Je lichaam kan dus bijna niet meer uit de stressreactie komen. Het lijkt alsof er constant gevaar dreigt en dat maakt je moe.

Dan blijft je systeem draaien. Je gebruikt energie om overeind te blijven, om emoties te onderdrukken, om door te duwen – ook al is je batterij leeg. En dat kost ontzettend veel.

Vermoeidheid door aanpassing

Niet alle vermoeidheid komt door te hard werken of te weinig slapen. Soms is het je hele zijn dat moe is. Omdat je je al veel te lang aanpast.

Aanpassen kost ongelofelijk veel energie – zeker als het op een dieper, vaak onbewust niveau gebeurt. Misschien pas je je aan zonder dat je het doorhebt. Aan de verwachtingen van anderen. Aan wat je denkt dat ‘normaal’ is. Aan sociale rollen, aan het beeld van de ‘goede moeder’, ‘de sterke vrouw’, ‘de leuke collega’. Of aan een omgeving die niet écht bij je past, maar waar je probeert te blijven functioneren.

Voor veel mensen begint dit al in de kindertijd. Als je als kind hebt geleerd dat het veiliger was om je rustig te houden, om je gevoelens in te slikken, om niet te veel ruimte in te nemen of altijd voor anderen te zorgen, dan raak je gewend aan een manier van zijn die niet vanzelf gaat. Het is een beschermingsmechanisme. En dat mechanisme neem je – vaak zonder het te merken – mee in je volwassen leven.

Maar wat ooit bescherming bood, wordt op den duur uitputtend.

Als je je jarenlang aanpast, sta je eigenlijk voortdurend ‘aan’ vanbinnen. Je scant onbewust de omgeving op mogelijke afwijzing, op wat wenselijk is, op hoe je moet zijn. Je zenuwstelsel staat op scherp. Je adem zit vaak hoog en is onrustig of snel. Je lichaam spant aan met als gevolg pijn in bijvoorbeeld je nek, hoofd of schouders. Je echte gevoelens, verlangens en impulsen raken onderdrukt. Je raakt verwijderd van jezelf.

En dát kost bakken met energie.

Langdurige aanpassing leidt niet alleen tot fysieke en mentale vermoeidheid, maar ook tot een verlies van richting, zin, motivatie. Want hoe kun je ergens zin in hebben, als je voortdurend bezig bent met overleven in plaats van leven?

Je verliest jezelf. En daarmee ook je levenslust.

Heb je nergens zin in? Ben je te moe, leeg of uitgeput?

Zelfs de dingen die je normaal leuk vindt?

Als je je dit afvraagt, weet dan: je bent niet gek. En ook niet lui of zwak. Wat je voelt is een intelligent signaal van je systeem.

Zin hebben in dingen, motivatie, enthousiasme – is niet zomaar een gegeven. Hiervoor heb je ruimte nodig in je systeem - ontspanning, flow, jezelf zijn. Ruimte om te voelen, te bewegen, te verbinden. En die ruimte is er pas als je zenuwstelsel zich veilig voelt.

Wanneer je in die staat van veiligheid bent – een gereguleerde staat – stroomt je adem vrij en rustig. Je voelt je aanwezig in je lijf. Je kunt helder nadenken, voelt veerkracht en hebt vertrouwen in jezelf en de wereld om je heen. Je voelt levenslust. Zin om te creëren. Zin om contact te maken. Zin om simpelweg te zijn.

Maar die staat is zeldzaam als je te lang onder spanning hebt geleefd.

Bij chronische stress of langdurige vermoeidheid gebeurt er iets anders. Je zenuwstelsel schakelt dan onbewust over op overleving. Je systeem denkt: "Gevaar. Eerst overleven, dan leven." En in die stand worden alle 'niet-essentiële' functies op pauze gezet. Zoals genieten. Spelen. Contact maken. Initiatief nemen. Of simpelweg: ergens zin in hebben.

Je brein kiest dan niet voor genieten, maar voor controle. Voor veiligheid. Voor het beperken van risico’s.

Je adem wordt oppervlakkiger. Je hoofd vol. Je lijf strak. Of juist verdoofd. Misschien voel je onrust zonder reden. Of leegte, alsof het licht in je is uitgegaan. Alles lijkt moeite te kosten. Zelfs dingen die ooit vanzelf gingen – sporten, koken, lachen, seks, creativiteit – geven nu geen energie meer.

En dat is niet omdat je te weinig wilskracht hebt. Maar omdat je lichaam op de rem trapt. Voor jou.

Want als jouw systeem zich onveilig voelt, dan zegt het: nu even niet. Eerst herstellen. Eerst overleven.

En dat uit zich in een diepe vermoeidheid, nergens zin in hebben, moeite met opstarten, geen plezier meer voelen, alles als 'te veel' ervaren. Symptomen die vaak weggewuifd worden als "gewoon moe", maar eigenlijk wijzen op iets veel diepers: een uitgeput zenuwstelsel dat rust, aandacht en heling nodig heeft.

Levensstijl speelt een veel grotere rol dan je denkt

Als je zoekt op “hoe komt het dat ik zo moe ben”, krijg je al snel allerlei medische oorzaken: schildklierproblemen, bloedarmoede, burn-out, depressie. En die kúnnen absoluut een rol spelen.

Maar wat veel mensen vergeten, is de invloed van hun dagelijkse keuzes.

• Hoeveel prikkels je binnenkrijgt.

• Hoeveel (of weinig) je beweegt.

• Wat je eet en drinkt.

• Hoeveel tijd je neemt voor herstel.

• Hoe je ademt – ja, echt.

• Of je leeft vanuit verbinding met jezelf, of vooral op wilskracht.

Levensstijl gaat niet alleen over voeding en sporten. Het gaat over hoe je leeft – en of dat leven in lijn is met wat jouw lichaam en zenuwstelsel nodig hebben.

Wat ademwerk kan betekenen bij vermoeidheid

De adem is dé brug tussen lichaam en geest. Tussen je zenuwstelsel en je bewustzijn. En het is een ingang waar we zelden bij stilstaan. Terwijl we de hele dag door ademen – en die adem vertelt precies hoe het met je gaat.

Als je veel stress ervaart, ga je oppervlakkig ademen. Of snel. Of je houdt onbewust je adem in. Je lichaam denkt: gevaar! En het zenuwstelsel blijft alert. Geen wonder dat je uitgeput raakt.

Met ademwerk leer je je adem bewust inzetten om je zenuwstelsel te kalmeren, uit de overlevingsstand te stappen, en weer toegang te krijgen tot rust, herstel en energie.

Ademwerk:

• activeert je parasympathische zenuwstelsel (de ruststand);

• verlaagt je cortisolniveau;

• herstelt je natuurlijke ademritme;

• helpt je spanning los te laten (zowel fysiek als emotioneel);

• maakt onderdrukte gevoelens en patronen zichtbaar, zodat je ze kunt transformeren.

Vermoeidheid door onderliggende patronen

Misschien herken je dit: je bent altijd bezig. Zorgt voor anderen. Streeft naar perfectie. Mag jezelf pas rust gunnen als ‘alles af is’. Je hebt het gevoel dat je moet bewijzen dat je het waard bent. Herkenbaar?

Onder je vermoeidheid kunnen diepe patronen liggen. Van jezelf voorbijlopen. Je aanpassen. Niet luisteren naar je grenzen. En het kost je bakken energie.

In mijn sessies zie ik vaak dat vermoeidheid niet alleen fysiek is – maar vooral een gevolg van jarenlang jezelf vergeten. Ademwerk helpt je niet alleen om te herstellen, maar ook om die onderliggende patronen te herkennen én los te laten.

Uit de vicieuze cirkel van stress en vermoeidheid

Een lichaam dat moe is, raakt sneller gestrest. En een gestrest lichaam raakt sneller uitgeput. Je komt in een vicieuze cirkel:

• Je bent moe → je piekert meer → je slaapt slechter → je wordt nog vermoeider.

• Je bent moe → je grijpt naar koffie/suiker → je systeem raakt overprikkeld → je voelt je nóg slechter.

• Je bent moe → je sport niet meer → je raakt energie kwijt → je wordt nog passiever.

De weg eruit vraagt om bewust kiezen. Niet harder werken, maar meer zijn. In het moment en met aandacht.

Stoppen met zoeken – starten met voelen

Je mag stoppen met blijven zoeken naar dé oorzaak van je vermoeidheid – en beginnen met luisteren naar wat je lichaam je al die tijd al probeert te vertellen.

🔹 Je hebt geen gebrek aan energie – je energie is opgebruikt aan overleven.

🔹 Je bent niet ‘te gevoelig’ – je systeem is overbelast en schreeuwt om rust.

🔹 Je bent niet ‘lui’ – je bent waarschijnlijk al veel te lang sterk geweest.

Wat kun je nu doen?

Wil je echt iets veranderen aan hoe je je voelt? Dan mag je terug naar de basis. En ademwerk is daarbij een ongelooflijk krachtig instrument.

In mijn sessies onderzoeken we:

• waar jouw energie lekt;

• hoe jouw ademhaling je stress of vermoeidheid in stand houdt;

• welke patronen jou uitputten;

• en vooral: wat je nodig hebt om weer te herstellen – van binnenuit.

Wil jij je energie terug?

Ik help je graag. Niet met nog een quick fix, maar met een diepgaande, lichaamsgerichte aanpak. Functioneel ademwerk, stressregulatie, en concrete tools die je in je dagelijks leven kunt toepassen.

💬 Neem contact met me op voor een ademscreening of 1:1 sessie – en ontdek wat er onder jouw vermoeidheid ligt. Zodat je niet alleen minder moe wordt, maar écht weer gaat leven.